Mulanje

Wróciliśmy cali, zdrowi i przeszczęśliwi :) Góry fantastyczne!!! Krajobrazowo są połączeniem wszystkich naszych gór występujących w Polsce plus mają swój własny niepowtarzalny, niesamowity klimat. Są naprawdę piękne. Naładowaliśmy akumulatory…, bo nie ukrywamy, że ostatnio już trochę doskwierało nam to ciągłe lenistwo ;) Nie jesteśmy przyzwyczajeni, by tak ciągle odpoczywać (nawet aktywnie), leżeć, spacerować, jeść etc. Potrzebny był nam więc taki intensywny wysiłek, codzienne zmęczenie, zakwasy i odciski ;)

Mt. Mulanje jest masywem górskim rozciągającym się na 30 km ze wschodu na zachód i 25 km z północy na południe. Nazywa się go górą, a tymczasem, jak większość wysokich gór Afryki (Kilimandżaro, Kenia) jest całą grupą niższych gór okalających jeden najwyższy szczyt – w tym przypadku Sapitwa (3 002 m n.p.m.) – w wolnym tłumaczeniu „Nie wchodź tam”. ;) Otaczają ją plantacje herbaty i kawy.

                Jechaliśmy z nastawieniem, żeby chodzić samemu – bez pomocy lokalnych przewodników, kucharzy itp.  Okazało się jednak przy wejściu, że nie jest to możliwe. Od urzędnika usłyszeliśmy że: jest to góra inna niż wszystkie; są tam niebezpieczne, dzikie zwierzęta, węże itp. (nieprawda!); 3 lata temu zginął tam jeden Brazylijski turysta, którego ciało znaleziono po 3 tygodniach, z wydziobanymi przez ptaki oczami…; zdarzają się tam niewyjaśnione przypadki np., że można na szczycie zobaczyć porozkładane dookoła banany i jeśli je ruszymy, to w drodze na dół zjawi się duch, który upomni się o zapłatę za nie ;); przy którejś jaskini możemy znaleźć porozkładane, jakby do posiłku, gliniane naczynia, a w środku kości ich przodków. Opowiedział nawet własną historię, jak w nocy w chatce, w której spał na górze słyszał różne dziwne odgłosy – ewidentnie zbliżające się czyjeś kroki, a następnie głośne pukanie, za drzwiami jednak nie było nikogo. :) Widząc jednak nasze niedowierzanie i upór robił co tylko mógł, abyśmy zabrali kogokolwiek, dając tym samym zarobić ludziom należącym do tego samego stowarzyszenia. Błagał wręcz, przekonując, że jeśli pójdziemy sami to on straci pracę oraz, że jeśli się przeciwstawiamy to musimy się udać na najbliższy posterunek policji i napisać oświadczenie, że na własną odpowiedzialność wyruszamy sami. Nie mając więc innego wyboru, zdecydowaliśmy się wziąć tragarza – tańszy niż przewodnik, a też zna okolicę, a przy okazji będzie nam pomagał z noszeniem plecaków. Tak poznaliśmy Vincenta, 27-latka, urodzonego pod samą górą, parającego się tym zajęciem od 9 lat. Spędziliśmy razem 5 dni, a on opowiadał nam wiele o okolicznych hodowlach drzew cedrowych, występujących wokół roślinach i nielicznych zwierzętach oraz odpowiadał na wszystkie nasze pytania. Już pierwszego dnia, w pierwszej, najtrudniejszej godzinie wspinaczki oraz przez kolejne 4 h intensywnego marszu pod górę do miejsca naszego noclegu dziękowaliśmy Bogu, że jest z nami, kiedy w 40 stopniowym upale niósł jeden z plecaków. :)

                Nocowaliśmy w drewnianych chatkach. W sumie na górze jest ich 8. Spełniają one rolę schronisk – coś podobnego do bieszczadzkich, tylko bardziej prymitywne, bez prądu, w całości do dyspozycji turystów. Strażnicy chatek dbają o porządek i bezpieczeństwo, donoszą wody ze strumieni i drewna na opał i na tym generalnie kończą się ich obowiązki. Mogą użyczyć garnków do gotowania, rozpalić ogień lub pozbierać mięty z okolicy, jeśli się ich poprosi ;) Śpią natomiast w swoich osobnych chatkach, gdzie nocują także przybywający z turystami przewodnicy lub tragarze.

                Pierwszą noc spędziliśmy w jednoizbowej Chisepo Hut, położonej u stóp Sapitwy, w towarzystwie 4 jazgotliwych Chińczyków. ;) Nazajutrz wyruszyliśmy skoro świt, aby zdobyć najwyższy szczyt Malawi i południowej Afryki. Szlak prowadzący na górę był bardzo ciekawy, niezwykle urozmaicony, wymagający dość dobrej sprawności. Widoki zapierające dech w piersiach. Po drodze widzieliśmy także wygrzewające się na słońcu, najpowszechniej występujące tu zwierzątka – rzekomo „górskie króliki” (Rock rabbits), w niczym nie przypominające naszych króli czy zająców, a raczej dużych rozmiarów świnki morskie ;) Na szczycie zaś leżał banan :D Nie tykaliśmy go jednak na wszelki wypadek :)

Tego samego dnia wyruszyliśmy do następnej chatki. I tak generalnie wyglądały nasze dni – pobudka ok 4-4:30, aby zdobyć pobliski szczyt i delektować się widokiem okolicy z góry tuż po świcie, a następnie udać się do następnej chatki. Po Chisepo spaliśmy kolejno w: Thuchila, Chinzama i Sombani Hut. Każda lepsza od poprzedniej. W chatce Thuchila tuż po nas przybyła trójka angielkich turystów będąca na zorganizowanej 10-dniowej wycieczce, którym towarzyszyło…16 osób – przewodników, tragarzy, kucharzy etc. ;) Poza nimi oraz wcześniejszymi Chińczykami, nie spotkaliśmy potem już nikogo i chatki były tylko dla nas. W każdej chatce jest kominek (przynajmniej jeden), zasypialiśmy więc w śpiworach na podłodze, zaledwie o parę metrów od ognia utrzymywanego przez nas jak najdłużej, żeby było jak najcieplej. Planując podróż świadomie wybraliśmy najsuchszy, najcieplejszy okres, przez co za dnia temperatura na słońcu jest trudna do wytrzymania, ale w nocy na wysokości ponad 2 tys. m n.p.m. spadała poniżej 10 st C.

Góry Mt Mulanje są naprawdę zjawiskowe, ekscytujące, wysokie i bardzo mało odwiedzane, więc czyste i dzikie. :)

Teraz piszemy z Blantyre, ale internet znów bardzo kiepski, więc zdjęcia dorzucimy później.. z resztą i tak nie możemy się zdecydować które wybrać ;)

Jutro zaś opuszczamy już Malawi i udajemy się do Mozambiku. Kilka dni więc znowu możemy nie mieć dostępu do sieci.

Pozdrawiamy gorąco!

Rock rabbits ;)

Chisepo Hut

Thuchila Hut

Chinzama Hut